Arktyczne
- Szczegóły
- Kategoria: Rodzaje zwierząt
- Opublikowano: sobota, 11, czerwiec 2016 13:10
- Super User
Zwierzęta Arktyki występują na Arktyce, czyli w bardzo trudnych warunkach klimatycznych. Zwierzęta tam występujące są przystosowane do tych warunków, ponieważ mają np. grube futra. Człowiek nie może żyć w takich warunkach ale niektóre zwierzęta tak.
Przykładowe rodzaje zwierząt Arktyki:
* Lis polarny
Lisy te można spotkać zarówno nad morzem, w dolinach, jak i wysoko na grzbietach górskich. Są to zwierzęta terytorialne. Najczęściej występuje w ubarwieniu letnim brązowo-szarym, a zimą śnieżnobiałym lub stalowoniebieskim, choć spotyka się też lisy czarne przez cały rok. Żywi się ptakami (szczególnie ich pisklętami), małymi ssakami (np. lemingami), jajami, rybami i padliną. Przez zimę do wiosny często podążają za niedźwiedziami polarnymi. Nory lęgowe kopie w ziemi, na zboczach, pomiędzy kamieniami. Ciąża trwa 49-57 dni. W maju lub czerwcu samica rodzi 2-8, maksymalnie 12 szczeniąt, ważących 40-80 g. Śmiertelność młodych jest duża i dochodzi do 50%, praktycznie lisica odchowuje 3-4 szczenięta. Są rożne odmiany kolorów lisów polarnych.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (niższego ryzyka) pod nazwą.
* Niedźwiedź polarny
Jest drapieżnikiem szczytowym w zasięgu swojego występowania. Grube futro i warstwa tłuszczu chronią go przed zimnem. Włosy tworzące sierść niedźwiedzia są półprzezroczyste; sierść jako całość ma zazwyczaj kolor biały lub kremowy, przez co umożliwia zwierzęciu dobry kamuflaż. Skóra ma barwę czarną. Niedźwiedź polarny ma krótki ogon i małe uszy, co pomaga mu redukować utratę ciepła. Stosunkowo mała głowa i długie, zwężające się ku tyłowi ciało nadają mu opływowy kształt przydatny do pływania. Jest ssakiem prowadzącym niemal morski tryb życia, potrzebującym do przetrwania jedynie kawałka pływającego lodu i żywności znajdowanej w wodzie, oraz miejsca do urodzenia i odchowania młodych. . Przystosował się do życia na lądzie, morzu i lodzie.
Niedźwiedzie polarne to jedne z największych niedźwiedzi. Obok kodiaka są obecnie największymi żyjącymi drapieżnikami lądowymi. Samce mogą ważyć dwa razy tyle co tygrys syberyjski. Większość dorosłych samców waży 300-700 kg i osiąga długość 2,4-3,0 m. Wysokość w kłębie samca niedźwiedzia to natomiast 1,3-1,5 m. Stojąc pionowo, dorosły samiec może osiągnąć wysokość do 3,35 m. Samica jest zwykle ok. dwa razy mniejsza i waży w granicach 150-300 kg, mierząc 1,9-2,1 m długości. Po urodzeniu, młode niedźwiadki ważą tylko 600-700 g. Największym schwytanym niedźwiedziem był rekordowy duży samiec ważący 1002 kg, zabity w Kotzebue Sound w północno-wschodniej Alasce w 1960. Przy stosunkowo małej i wąskiej głowie u niedźwiedzi czoło przebiega w niemal prostej linii do grzbietu nosa. Szyja niedźwiedzia jest stosunkowo długa, a uszy małe i okrągłe. Stopy są długie (około 30 cm) i bardzo szerokie (około 25 cm), palce częściowo spięte błoną pławną, która podczas pływania pełni funkcję płetw. Mocne, krótkie i ostre pazury są przydatne do przytrzymywania zdobyczy.
Zesztywniałe włosy na poduszeczkach jego łap zapewniają izolację w trakcie chodzenia po śniegu i lodzie. Jest gatunkiem występującym wokół bieguna północnego, na lodach Morza Arktycznego i wokół niego, z zasięgiem ograniczonym od południa przez obszar występowania lodu, najdalej na południe do James Bay w Kanadzie.
Niedźwiedzie polarne spędzają większość roku wzdłuż skutych lodem brzegów. Najchętniej przebywają na terenie łączącym części oblodzone z otwartymi wodami i ziemią wzdłuż wybrzeża. Niedźwiedzie polarne wiodą samotniczy tryb życia i pokonują duże obszary terenu. Spotykają się tylko przy padlinie i w okresie rozmnażania. Niedźwiedzie są znakomitymi pływakami. Płynąc posługują się przednimi łapami i mogą osiągnąć szybkość do około 10 km/h. Nurkują z otwartymi oczami i zamkniętymi nozdrzami. Potrafią wytrzymać pod powierzchnią wody do 2 min. Niedźwiedzie polarne żyją średnio 15-18 lat. W niewoli najdłużej żyła niedźwiedzica Debby, w ogrodzie zoologicznym w Winnipeg. Dożyła 42 lat.
Niedźwiedź polarny jest najbardziej mięsożernym członkiem rodziny niedźwiedziowatych i jednym z najczęściej polujących na ludzi, ma znakomity węch. Głównym jego pożywieniem są foki, szczególnie nerpy. Zimą polują także na ptaki, gryzonie, skorupiaki, kraby, białuchy, młode morsy, okazjonalnie piżmowoły lub renifery i bardzo rzadko na inne niedźwiedzie polarne.
* Wilk polarny
Zajmuje obszary północnej Kanady, północno-zachodniej Grenlandii oraz wiele wysepek leżących pomiędzy nimi. Obecnie jest niezagrożony
Stadem przewodzi najwyższy rangą samiec, a jego partnerka ma prawie taką samą pozycję. Reszta wilków podporządkowuje się przywódcom i wytwarza własną hierarchię. W trakcie polowania i karmienia młodych współpracują wszystkie dorosłe zwierzęta. Poluje na renifery, zające, woły i inną zwierzynę.Na obszarach arktycznych jest tak mało pożywienia, że zwierzęta nie pozostawiają szczątków. Wilk zjada zająca polarnego wraz ze skórą, sierścią i kośćmi.Zwykle tylko 1 polowanie na 10 kończy się sukcesem.
* Zając polarny
Wraz ze zmianą pory roku, przystosowuje się do środowiska. Przy pierwszych śniegach zmienia futro na białe. Prawdziwe zające arktyczne mają nieskazitelną białą sierść przez cały rok. Jego środowiskiem naturalnym są polarne i górzyste siedliska.
Zając polarny występuje w tundrowych regionach Grenlandii i części Kanady położonymi najdalej na północ, jak również na Alasce. Na dalekiej północy zające są białe przez cały rok. W innych częściach, latem mają mroźny niebiesko-szary kolor, ale ogon pozostaje biały.Długość ciała wynosi średnio 40-50 cm, natomiast masa to około 5 kg.Zając polarny żywi się głównie zdrewniałymi roślinami. Je także pąki, jagody, liście i trawę. Ma doskonały węch i może kopać w poszukiwaniu gałązek wierzbowych poniżej śniegu.
* Leming amurski
Występuje w tajdze na wschodzie Syberii, od Amuru do Wysp Nowosyberyjskich, oraz na Kamczatce. Zwierzęta te zamieszkują lasy modrzewiowe, najczęściej w pobliżu bagien. Na Kamczatce zamieszkuje zbocza wulkanu Uzon i na zachodnim wybrzeżu półwyspu. Żywi się głównie mchami.
Samice rocznie wydają na świat 2-4 mioty; nie stwierdzono, by rozmnażały się pod pokrywą śnieżną. Młode samice rodzą 3-6 młodych, starsze, które przeżyły zimę od 5 do 9.
Gatunek ten jest dość rzadki, ale ma na duży zasięg występowania i nie wykazuje wahań populacji częstych u innych lemingów. Jest uznawany za gatunek najmniejszej troski.
